Na het verlies van onze beste vitesseduif en met een minimum aan motivatie, was er weinig zin om dit blog bij te houden. Zo goed en zo kwaad als mogelijk is, zijn de duiven verzorgd, maar meer op de automatische piloot dan dat ik er echt zin in had. Het weer was nat en winderig, dus lekker in vorm komen was er ook niet bij. Maar in de week van een dagfondvlucht moet je toch even je rug rechten, want 670 kilometer is niet niks ook al wordt er weer een vlucht met veel ZW voorspeld.
Daarnaast ook de eerste vlucht met de jongen en de voortekenen zijn daar wel goed. De voorafgaande africhtingsvluchten met de afdeling (kringlossingen) gingen prima, dus nu is het een kwestie van goed houden. En dat is met jonge duiven al moeilijk genoeg.
Omdat ik het blog niet van dag tot dag heb bijgehouden, weet ik niet meer wat er deze week precies is gebeurd, maar heel veel bijzonders was het niet, anders had ik het wel onthouden. Het enige afwijkende deze week is dat ik op aanraden van een collega liefhebber een nieuwe luizendruppel heb gegeven die een jaar zou moeten werken. Geen luizen, ook al zitten ze een week in de mand. Wie wil dat nou niet.
Marit heeft de jongen dinsdagmiddag nog een lapvlucht gegeven en dat ging op zich prima, maar nog steeds niet binnen de tijd die er voor staat en ze kwamen ook niet 5 minuten na elkaar. Maar ze zien er prima uit dus we wachten het maar af.
Op het chaos-hok beginnen de duivinnen te leggen dus ze zitten op 2-3 dagen broeden voor de dagfondvlucht. Misschien niet ideaal, maar het doel is om ze op de laatste dagfondvlucht op jongen van 7 dagen te hebben, althans een paar koppeltjes.
Met inkorven waren de duiven prima in orde. Sommigen waren (uiterlijk) beter dan andere, maar dat heb je altijd, maar over het algemeen was ik tevreden hoe ze eruit zagen.
Voor de vitessevlucht had ik er ook nog een paar zitten. Zonder de echte topper, maar met een paar die toch ook al van voren hebben gezeten op de korte(re) vluchten en nog wat aanvulling die ik te licht vind om naar de dagfond te gaan. Het heeft niet mijn interesse, maar omdat we er goed voor staan doen we mee. Ik heb er een hekel aan dat ze gelijk met de jonge duiven worden gelost.
En dan de jonge duiven. Die zien er prima uit. Het moeilijkste is om de getekende duiven te bepalen. Daarom de lijst erbij van de voorafgaande trainingsvlucht. We hebben twee koppeltjes op eieren en die zaten bij de training ook bij de eerste, althans de duivinnen van de stelletjes. De derde wordt degene die als eerste heeft aangetikt bij de training. En dan ben je er al. Maar voor de attractie in de ZCC zoek ik ook de 4e en 5e getekende uit. 4e wordt een doffertje die ik net achter een duivin aan zag rennen (maar zich niet bij de training liet zien) en gemakzuchtig als ik ben wordt de 5e getekende gewoon de tweede duif die aantikte bij de training. Zo makkelijk kan het zijn.
Dan de vluchten: uiteraard is het zaterdag weer bagger, dus alles uitgesteld. Zondagochtend zag het er prima uit, dus jongen en vitesse los om 7:45 uur (157 km.) en de dagfond om 8 uur (670 km.)
We hielden weer rekening met een snelle vlucht. Voor 1700 mpm moesten we rond 9:15 klokken, maar die snelheid haalden ze niet. Plots kwam er rond ‘18 een koppeltje over en eigenlijk wisten we wel dat daar duiven van ons tussen zaten, maar ze vlogen met een bloedgang door om even later uit diezelfde richting weer terug te komen. Daarna kwamen ze overal vandaan en was het een mooi schouwspel om ze te zien vallen. Geen overwinning, wel een mooie serie en zelfs de beste hokprestatie van de Kring. De vitesse vergeten we vooor het gemak even. Zonder een echte topper erbij kom je 2 minuten tekort en weg zijn alle goede klasseringen. Dat scheelt weer, dan hoeven we de laatste vitessevlucht niet meer mee te doen.
Tussendoor hadden we ook nog een kinderfeestje in het plaatselijke zwembad. Dochterlief was in april 8 jaar geworden en haar vriendinnetje in juli. Samen wilden ze een feestje geven in het zwembad. Het was wat winderig, maar het zonnetje scheen. Desalniettemin hadden de kinderen het zwembad voor zich alleen. Mama als organisator moest er blijven wat ze niet heel erg vond, en Pa ging de duiven van de dagfond opwachten.
Omdat ik een snelle vlucht verwachtte, was ik om 14:15 present voor het hok, maar compu live gaf aan dat er geen meldingen waren in de voorvlucht. Maar omdat ik onlangs werd verrast, ging ik uit van de mogelijkheid dat er een storing was. Maar nee, even later verschenen dan toch de eerste meldingen met een veel lagere snelheid dan verwacht. De praktijk leert dat er meestal snellere duiven komen, zo ook nu. De heren uit Reeuwijk flikten het weer. Op die snelheid moesten we op 15:24 klokken, maar niks. En de tijd verstreek en het werd steeds later en dan weet je het eigenlijk wel. Dit wordt het hem niet. Maar dat het zo slecht zou zijn had ik niet verwacht. Wat een zeperd. En zo slecht zagen ze er toch niet uit bij thuiskomst. De volgende dag glommen ze weer tegen me op. En dus voor maandagavond een bezoek aan de dierenarts geregeld. Wat daar uit kwam is iets voor het blog van de volgende week.